De rotsstad Adršpach kent een geschiedenis die net zo mysterieus is als het landschap zelf. De zandstenen pilaren, kloven en torens zijn miljoenen jaren geleden ontstaan door natuurlijke erosie – wind, water en vorst die het gesteente langzaam uitholden tot de bizarre vormen die we nu kennen. Maar pas veel later werd dit gebied ontdekt door mensen, en zelfs toen duurde het nog een tijd voor men er durfde te komen: eeuwenlang gingen er legendes rond over heksen, geesten en reuzen die tussen de stenen zouden wonen.

De eerste gedocumenteerde vermelding van Adršpach stamt uit de 13e eeuw, toen er een kasteel op een nabijgelegen klif werd gebouwd om het grensgebied te beschermen. In de 18e eeuw raakte het rotsgebied meer bekend, mede dankzij de romantische interesse in ruige natuur. Kunstenaars, dichters en ontdekkingsreizigers trokken eropuit om het “steenlabyrint” te aanschouwen. In 1824 werd het gebied grotendeels verwoest door een grote brand, die een deel van het bos in as legde maar tegelijk zicht gaf op het indrukwekkende rotslandschap daaronder. Juist daarna begon men met het aanleggen van wandelpaden en houten trappen om bezoekers door het gebied te leiden.

Sindsdien groeide Adršpach uit tot een geliefde bestemming — eerst voor de aristocratie, later voor toeristen en natuurliefhebbers uit de hele wereld. Vandaag de dag is het beschermd natuurgebied en onderdeel van het CHKO Broumovsko (Landschapspark), waar men niet alleen de natuur bewondert, maar ook voorzichtig omgaat met de fragiele balans tussen erosie, toerisme en stilte. Een plek die door de eeuwen heen veranderde van mythisch terrein in een levende, ademende rotskathedraal.

De Gotische Poort van Adršpach

Je weet dat je ergens bijzonders bent als zelfs de toegangspoort tot het landschap een verhaal vertelt. De gotische poort van Adršpach, gebouwd in 1839, vormt de symbolische grens tussen de gewone wereld en het rotslabyrint dat daarachter wacht. Ooit bedoeld als eerbetoon aan de romantische hang naar natuur en mysterie, staat de poort nog altijd fier tussen de rotsen — verweerd, eenvoudig, maar met een stille grandeur die past bij de plek.

De boog is uitgehouwen in lokale zandsteen en lijkt haast naadloos op te gaan in het landschap eromheen. Alsof hij er altijd al was, terwijl hij in werkelijkheid pas in de 19e eeuw werd toegevoegd om de bezoekersstromen te geleiden. Er zit geen poespas aan deze toegang, maar juist dat maakt hem zo krachtig: één stap eronderdoor, en je voelt het verschil.

Vanaf hier verandert de sfeer. Je laat de open paden achter je en betreedt een wereld van torenhoge wanden, smalle spleten en tijdloze stilte. De poort is geen doel op zich — het is een overgang. Een teken dat je de dagelijkse wereld even mag loslaten en je over mag geven aan het onvoorspelbare ritme van steen, wind en fantasie.

Wie hier begint, weet: het avontuur is officieel begonnen.

Het Olifantenplein

Op een bepaald moment tijdens de wandeling door Adršpach verandert de route in een soort openluchttheater. Je stapt een ruimere, open plek binnen, omringd door hoge rotspartijen die vreemd vertrouwd ogen. Kijk je met een beetje fantasie – en soms is daar niet eens veel voor nodig – dan zie je het ineens: slurven, oren, massieve poten. Alsof er een kudde olifanten bevroren is in steen. Dit is het Olifantenplein.

De vormen zijn verbluffend natuurlijk en toch bijna te perfect om toevallig te zijn. Sommige rotsen lijken zich schuil te houden achter anderen, alsof ze in beweging waren en plotseling zijn stilgezet. Het plein is ruim en licht, een contrast met de smalle kloven eerder op de route. Hier adem je even vrijuit, met ruimte om te kijken, te fantaseren en simpelweg stil te staan.

Wat het Olifantenplein zo bijzonder maakt, is dat het een samenspel is van natuur en verbeelding. Er zijn geen informatieborden die je vertellen wat je moet zien — het is aan jou om de figuren te herkennen. En dat maakt het magisch. Of je nu olifanten ziet, reuzen, of gewoon een bijzondere verzameling rotsblokken, één ding is zeker: dit is een plek waar kinderen gaan wijzen en volwassenen weer even kind worden.

De Watervallen van Adršpach

Tussen alle indrukwekkende rotswanden, nauwe kloven en fantasierijke vormen, schuilt in Adršpach ook iets levends, iets dat beweegt en klinkt — water. Verscholen tussen het groen en de steen vind je meerdere kleine watervallen, maar de bekendste is bereikbaar via een houten trap die zich omhoog slingert langs de wand. De klim is kort, maar krachtig, en eenmaal boven wacht het zachte geraas van vallend water.

De grootste waterval, gevoed door een heldere beek die zich een weg baant door het gesteente, lijkt haast verlegen. Geen kolkende massa, maar een sierlijke stroom die over een gladde richel glijdt, zacht en constant. Het water heeft in de loop der eeuwen zijn eigen pad uitgesleten.

Wat deze plek bijzonder maakt, is de sfeer. Het geluid van vallend water weerkaatst tegen de rotsen, vermengd met het gezang van vogels en het ritselen van bladeren. Zelfs op warme dagen hangt hier een koelte die bijna heilig aanvoelt. Het is een plek om stil te staan, je hand in het water te steken, en even niets te moeten — alleen te zijn. In een landschap gevormd door steen, brengt juist dit stromende element beweging, adem en rust.

Nog meer te ontdekken in Adršpach

Wie denkt dat Adršpach enkel bestaat uit een vaste wandelroute met rotsformaties, doet zichzelf tekort. Het gebied biedt namelijk veel meer dan de bekende paden tussen de stenen reuzen. Met een beetje extra tijd ontdek je juist daar de lagen die Adršpach zo bijzonder maken.

Zo is er het aangrenzende rotsgebied van Teplice, rustiger en ruiger, met paden die minder toeristisch aanvoelen maar minstens zo indrukwekkend zijn. Hier loop je tussen kloven waar nauwelijks daglicht binnenkomt en sta je soms helemaal alleen tussen muren van steen. Het voelt ongerepter, wilder — alsof je een plek betreedt die nog niet helemaal ontdekt is.

Ook de omgeving van het meer zelf nodigt uit tot meer dan een roeitocht. Er zijn rustige wandelpaden rondom, waar je in stilte kunt zitten en kijken hoe het licht verandert op het water. Neem een picknick mee, of gewoon wat tijd, en laat de omgeving tot rust komen in je hoofd.

Adršpach is geen plek waar je alleen maar kijkt — het is een gebied waar je doorheen beweegt, stilvalt, en telkens weer verrast wordt. Zelfs als je denkt dat je alles hebt gezien, is er altijd nog een andere hoek, een ander pad, of gewoon een ander moment van de dag dat het landschap opnieuw tot leven wekt.

Camping Radeč: Tjsechisch

We stonden op Camping Radeč, een kleinschalige en rustige camping in het noorden van Tsjechië. De ligging is ideaal: dichtbij het natuurgebied, maar net ver genoeg van de toeristische drukte om echt tot rust te komen. De camping ligt aan een kabbelend riviertje en wordt omringd door groen — een fijne plek om even op adem te komen na een dag wandelen tussen de stenen reuzen.

De voorzieningen zijn eenvoudig maar prima. Er zijn nette sanitairgebouwen, en genoeg schaduw bij de boomrand. Geen animatie of luxe extra’s, maar juist dat zoeken wij op, omdat wij dat juist prettig vinden. Rust en genieten. Het voelt hier nog echt als kamperen. Kampvuur is mogelijk.

Een fijne plek voor gezinnen, wandelaars en rustzoekers — en een perfecte uitvalsbasis om Adršpach te verkennen zonder te midden van het massatoerisme te staan. Daarnaast kun je in de nabije omgeving ook prachtige ontdekkingen doen aan cultuur, historie en wandelingen. Dit is dus een prachtige uitvalshoek voor meer Tsjechië.

Bezoek Adršpach

Adršpach was voor ons geen tussenstop, maar een ervaring op zichzelf. De grillige rotsen, het heldere water, de smalle doorgangen en het groene decor vormden samen een landschap dat je nergens anders zo tegenkomt. Het voelde als een wandeling door een sprookjesboek — maar dan eentje waarin je zelf de hoofdrol speelt.

Wat het bijzonder maakt, is hoe speels en indrukwekkend het tegelijk is. Kinderen raken niet uitgekeken op de vormen, volwassenen blijven zich verwonderen over de grootsheid van de natuur. En zelfs als het druk is, zijn er momenten van stilte, verwondering en ademruimte.

Adršpach is niet groot, maar het is groots. Een plek waar natuur en fantasie elkaar raken. En als je er eenmaal bent geweest, snap je waarom je dit minstens één keer in je leven gezien moet hebben.

Ben jij er ook geweest? Of staat het nog op je lijst? Laat hieronder een reactie achter — ik ben benieuwd naar jouw ervaring of tip.

Dit vind jij ook vast interessant …