Florence
Florence voelde als het kloppende hart van Toscane. Al bij aankomst merkten we dat dit geen rustige stad was — het was levendig, warm, en vol van zichzelf. De straten zinderden van toeristen, straatmuzikanten, fotomomenten en flarden geschiedenis. We lieten ons meeslepen door de stroom, en besloten gewoon mee te bewegen.
We kwamen ogen tekort. Winkeltjes in alle soorten en maten, van handgemaakte sieraden tot telefoonhoesjes met glitters. Een waterval van chocolade, een fontein met koud én bruisend drinkwater, marmeren gevels, beelden en kerken op elke straathoek. Florence was geen stad om stil van te worden — het was er één om te ondergaan tot je er vol van was.
Florence werd gesticht in de Romeinse tijd, maar groeide pas echt uit tot een centrum van invloed in de middeleeuwen en renaissance. In de 14e en 15e eeuw bloeide de stad op onder de machtige familie De’ Medici — bankiers, politici en beschermheren van de kunst. Dankzij hen werd Florence het toneel van een ongekende culturele bloeiperiode die de stad tot op de dag van vandaag kleurt.
Grote namen als Leonardo da Vinci, Michelangelo, Botticelli en Galilei liepen hier ooit rond. Kunstenaars, denkers en bouwmeesters gaven de stad haar karakter en haar wereldberoemde kunstschatten. Florence was niet alleen een stad van macht en rijkdom, maar ook van ideeën, experimenten en esthetiek.
De stad werd zelfs een tijdje hoofdstad van het koninkrijk Italië, en ondanks politieke onrust en periodes van verval bleef Florence altijd iets koninklijks houden. Vandaag de dag is het één van de meest bezochte steden van Europa — en het is niet moeilijk te begrijpen waarom. Elke steen, elk plein, elke koepel vertelt een verhaal.
Overweldigd in het hart van Florence
Florence voelde groots, warm en overweldigend. Vanaf het moment dat we het centrum inliepen, werden we meegezogen in een stroom van mensen, geluiden en indrukken. Het was druk — echt druk. Toeristen overal, gidsen met vlaggetjes, groepjes met koptelefoons, verkopers op de hoeken. En toch… als je de stroom eenmaal accepteerde, viel er ineens ook iets te genieten.
We slenterden door straten vol winkeltjes: van glinsterende sieraden tot telefoonhoesjes, souvenirs en kunstzinnige schatten. We zagen een waterval van chocolade, proefden koud en bruisend drinkwater uit een straattap, en keken onze ogen uit op elk plein waar we belandden.
Maar na een tijdje werd het ons te veel. We besloten het centrum even te verlaten en kwamen terecht in een klein parkje met speeltuin, net buiten de toeristische drukte. Daar zaten we — tussen de Italiaanse gezinnen, zonder een toerist in zicht. De kinderen speelden, ik genoot op een bankje in de schaduw, en we voerden de mussen die nieuwsgierig op ons af kwamen. Het contrast met de stad kon niet groter zijn. En misschien was dat wel precies wat we nodig hadden: een moment van stilte, van niets hoeven. Even Florence alleen voor onszelf.
De Duomo – een meesterwerk in marmer
We liepen een hoek om en daar stond ‘ie ineens: de Duomo van Florence, groots, gedetailleerd en bijna onwerkelijk in z’n schoonheid. De gevel van wit, roze en groen marmer is zó rijk versierd dat je ogen even niet weten waar ze moeten kijken. Elke boog, zuil en beeld lijkt apart te zijn bedacht – alsof de makers nooit genoegen namen met “gewoon mooi”.
En dan die koepel. De koepel van Brunelleschi is nog steeds de grootste gemetselde koepel ter wereld, en blijft een van de grootste architectonische prestaties uit de geschiedenis. Je hoeft niet eens naar binnen om onder de indruk te zijn – van buiten alleen al voelde het alsof we naar een wonder stonden te kijken.
We liepen rondom de kathedraal, langs de doopkapel met zijn beroemde bronzen deuren en de klokkentoren die boven de stad uittorent. De rij was lang, de hitte drukkend, en de kinderen hadden hun eigen tempo. De Duomo is niet alleen een gebouw, het is een ervaring op zich. Eentje die je niet vergeet. Maar eerlijk? Binnen voelde het… kaal. Donker, leeg, en haast eenvoudig. Zeker in vergelijking met de buitenkant was het alsof je een sprookjesboek opensloeg en daar slechts blanco pagina’s vond. Natuurlijk was de ruimte imposant en de koepelschildering indrukwekkend als je omhoog keek, maar het miste de warmte en rijkdom die we buiten hadden ervaren. Toch niet iets wat je zou willen missen.
David – een icoon op het plein
Op het Piazza della Signoria, tussen beelden, fonteinen en statige gebouwen, staat hij daar: David. Niet het origineel, maar een marmeren replica — en toch indrukwekkend. Het beeld staat op z’n sokkel, fier en naakt, met een houding die tegelijk ontspannen en strijdvaardig is.
Het originele beeld werd gemaakt door Michelangelo tussen 1501 en 1504, uit één enkel blok Carrara-marmer. Hij was pas 26 jaar oud toen hij eraan begon. Het beeld stelt de Bijbelse David voor, net voor zijn gevecht met Goliath — gespannen, gefocust, klaar om toe te slaan. Waar eerdere versies David vaak als overwinnaar toonden, koos Michelangelo voor het moment van spanning, van innerlijke kracht.
Oorspronkelijk stond het beeld hier op het plein, recht voor het Palazzo Vecchio, als symbool van de Florentijnse republiek: klein, maar moedig tegenover grote vijanden. Sinds 1873 staat het origineel binnen in de Galleria dell’Accademia om het te beschermen tegen weer en wind, en werd deze replica geplaatst.
Wij bleven even staan om te kijken. Naar de details, de verhoudingen, de manier waarop je vergeet dat dit ‘maar’ een kopie is. Misschien juist doordat het hier buiten staat, op een levendig plein waar mensen langs slenteren, foto’s maken, ijsjes eten en zich nauwelijks lijken te realiseren dat ze naast een wereldicoon staan. Voor ons was dit David zoals we hem wilden zien: in de buitenlucht, tussen de mensen, midden in het leven.
Ponte Vecchio – een brug vol verhalen
Een van de bekendste plekken in Florence is zonder twijfel de Ponte Vecchio — de oude brug die zich met haar winkeltjes en ramen als een dorpje over de rivier de Arno lijkt te buigen. We liepen eroverheen met een mix van nieuwsgierigheid en verbazing. Want waar de meeste bruggen open en doorzichtig zijn, is deze juist dichtgebouwd. Alsof je door een smalle straat loopt, maar dan boven het water.
Aan weerszijden keken we uit over de rivier, met aan de overkant de warme kleuren van Florentijnse gevels die weerspiegelden in het water. Op de brug zelf struinden we langs de etalages van sieradenwinkels, waar goud en edelstenen fonkelden achter glas.
De geschiedenis van de Ponte Vecchio gaat terug tot de Romeinse tijd, maar de huidige brug dateert uit 1345. Oorspronkelijk zaten er vooral slagers en leerlooiers op de brug, maar die werden in de 16e eeuw door de groothertog verdreven omdat ze te veel stank veroorzaakten. Sindsdien wordt de brug vooral gevuld met goudsmeden en juweliers — een traditie die tot vandaag voortduurt.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd de Ponte Vecchio als enige brug in Florence niet opgeblazen door de terugtrekkende Duitsers — volgens sommigen op persoonlijk bevel van Hitler zelf. Daardoor bleef dit stukje stad wonderbaarlijk intact.
Fontana del Porcellino – geluk onder je handpalm
Tussen de kraampjes van de Mercato Nuovo, een overdekte marktplaats vol leerwaren en souvenirs, vonden we een bronzen zwijn met een blinkende neus. Fontana del Porcellino, noemen ze ‘m — het ‘biggetje’, al lijkt hij eerder op een jonge everzwijn. Het beeld is geliefd bij toeristen én bij bijgelovige zielen, want wie over zijn neus wrijft, zou terugkeren naar Florence.
Natuurlijk deden wij dat ook. Eén voor één — hand over de gladgepolijste snuit, een lach, een foto, een wens. Ondertussen gleden muntjes door het rooster onder het beeld, wat volgens de traditie extra geluk brengt als ze erin blijven liggen.
De geschiedenis van het beeld gaat terug tot de 17e eeuw, toen Pietro Tacca het maakte naar een Romeins marmeren origineel dat nu te zien is in de Uffizi. Het beeld stond oorspronkelijk bij de Loggia del Mercato Nuovo als drinkfontein, en groeide in de loop van de tijd uit tot symbool van geluk en terugkeer. Hoewel het huidige beeld een replica is (het origineel staat in het Museo Bardini), blijft het ritueel onveranderd: neus aanraken, muntje laten vallen, en hopen dat Florence je weer verwelkomt. Misschien komen wij inderdaad nog eens terug.
Santa Maria del Carmine
Na de drukte van het centrum vonden we in de wijk Oltrarno een plek die bijna aanvoelde als een geheime schat: de Santa Maria del Carmine. Van buiten oogt de kerk eenvoudig, haast onopvallend tussen de gebouwen eromheen. Maar binnen wacht een andere wereld.
We betraden de beroemde Brancacci-kapel, een zijkapel die bekendstaat als een keerpunt in de kunstgeschiedenis. Het was er stil. De sfeer was bijna meditatief, zeker na de levendige pleinen en bruggen eerder die dag. We gingen zitten, keken om ons heen, en lieten het op ons inwerken.
De geschiedenis van de kerk en vooral van de kapel is indrukwekkend. De Brancacci-kapel werd in de 15e eeuw beschilderd door Masaccio en Masolino, en later afgemaakt door Filippino Lippi. Masaccio’s werk wordt gezien als het begin van de renaissanceschilderkunst: zijn gebruik van perspectief, licht en menselijke emotie was revolutionair in die tijd. Kunstenaars als Michelangelo en Leonardo da Vinci kwamen hier om te leren, te kijken, en zich te laten inspireren.
En dat voel je nog steeds. Zelfs als je niet precies weet wie wie is op de fresco’s, of welk Bijbels verhaal er wordt uitgebeeld, komt er iets binnen. Misschien omdat het stil is. Misschien omdat je weet dat je kijkt naar het begin van iets groots.
Camping Belsito: nabij Florence
Voor ons verblijf in de buurt van Florence zaten wij op Camping Belsito — een terrassencamping met uitzicht over het Toscaanse heuvellandschap. De camping ligt wat hoger, net buiten de stad Montecatini, waardoor je letterlijk en figuurlijk wat afstand hebt van de drukte. En dat was precies wat we nodig hadden na een dag in de bruisende stad.
De camping bood ruime plekken, schaduwrijke bomen, een zwembad om af te koelen en alle basisvoorzieningen die je als gezin nodig hebt. In de avond konden we even uitblazen — voeten omhoog of lekker in het water, en de zon die langzaam achter de heuvels verdween.
Met de trein naar Florence was prima te doen. We wandelden vervolgens zo de stad in. Dat bleek een prima combinatie: overdag onderdompelen in kunst en cultuur, en ’s avonds terugkeren naar de rust.
Camping Belsito was voor ons geen bestemming op zich, maar wél een fijne, praktische uitvalsbasis — en eentje waar we met plezier aan terugdenken.
Bezoek Florence
Florence is overweldigend, rijk, luid en verfijnd tegelijk. Een stad vol grootse kunst, kleine verhalen en alles daartussenin. We liepen er met open ogen rond, keken omhoog naar koepels en gevels, en vonden rust in een speeltuin tussen de locals. Van de Duomo tot David, van de Ponte Vecchio tot een zwijn met een blinkende neus — Florence liet zich zien in lagen.
Onze uitvalsbasis op Camping Belsito gaf ons de ruimte om deze stad in ons eigen tempo te beleven. Niet alles hoeven zien, maar wel veel mogen voelen. En misschien is dat wel de beste manier om Florence te ervaren.
Ben jij weleens in Florence geweest? Of staat het nog op je lijstje? Deel hieronder je tips of ervaringen — ik lees graag met je mee!
Dit vind jij ook vast interessant …
100 dagen reis
Italië, een land vol geschiedenis, cultuur en adembenemende landschappen, was voor ons een bijzonder hoofdstuk tijdens...
Reizen naar Italië
Italië was als een reis door een levend museum. Van het moment dat we de grens over reden, voelde het alsof we een...
Matera
MateraSoms ontdek je een plek die onverwacht alles verandert. Voor ons was dat Matera. Deze Zuid-Italiaanse stad stond...