Lucca
We kwamen aan in Lucca zonder al te hoge verwachtingen. Het stond niet met grote letters op onze lijst, maar lag logisch op de route — en we hadden gehoord dat het de moeite waard was. Al vanaf het eerste moment voelden we dat deze stad iets anders had. Misschien was het de ommuring die alles omarmde, of de rustige sfeer in de straatjes. Misschien was het het gemak waarmee je door de stad dwaalt, zonder dat je het gevoel hebt dat je iets moét zien.
Lucca bleek vriendelijk, overzichtelijk en verrassend rijk aan verhalen. Geen massa’s toeristen, geen overweldigende drukte. Gewoon een stad die zichzelf is — met indrukwekkende kerken, een toren met bomen erop, en een oude stadsmuur die als een groene ring rondom alles ligt.
Het werd zo’n plek waar we ons langer hadden kunnen vermaken dan de tijd die we ervoor hadden uitgetrokken. Een stad waar je niet wordt overspoeld, maar uitgenodigd. En dat bleek precies te zijn wat we op dat moment nodig hadden.
De oorsprong van Lucca gaat terug tot ver voor de Romeinse tijd. De stad lag strategisch aan de Via Francigena — een pelgrimsroute tussen Noord-Europa en Rome — en groeide al vroeg uit tot een belangrijke nederzetting. Onder Romeins bewind werd het een officieel municipium, en veel van die oude structuur is vandaag nog terug te zien in het stratenplan van de binnenstad.
In de middeleeuwen bloeide Lucca op als handelsstad, beroemd om haar zijdeproductie en als onafhankelijk republiek. De stad wist, tegen de stroom in, haar zelfstandigheid lang te behouden. Zelfs toen omringende steden onder Florence vielen, bleef Lucca een trotse buitenstaander. Een van de meest opvallende overblijfselen uit die tijd zijn de goed bewaarde stadsmuren, gebouwd tussen de 16e en 17e eeuw. Waar ze ooit dienden ter verdediging, vormen ze nu een groene wandelring rondom de stad — een geliefde plek voor fietsers, wandelaars en gezinnen.
Ook op religieus en cultureel vlak had Lucca een naam hoog te houden. Grote kerken, kloosters en torens getuigen van de rijkdom van toen. En toch voelt de stad vandaag de dag bescheiden en benaderbaar. De geschiedenis is overal zichtbaar, maar nooit opdringerig — alsof Lucca met beide voeten in het verleden én het heden staat.
Lucca in eigen tempo
Lucca voelde direct anders dan veel andere Italiaanse steden. Rustiger, overzichtelijker, en met een sfeer die tegelijk historisch en ontspannen was. De stadsmuren sloten alles in, maar gaven juist het gevoel van ruimte. Alsof de stad je uitnodigde om het wat kalmer aan te doen. Binnen de muren vonden we geplaveide straten, elegante pleinen, beschaduwde steegjes en een tempo dat nergens gehaast aanvoelde.
We begonnen ons bezoek bij het VVV-kantoor, dit bleek verrassend leuk en informatief. Een vriendelijk ontvangst, een mooi ingerichte ruimte en een inkijkje in waar de stad trots op is. Met een kaartje in de hand en een paar enthousiaste tips op zak, liepen we de stad in met een gevoel van richting én nieuwsgierigheid.
We liepen door kronkelige straatjes en kwamen steeds weer uit op plekken die verrasten: kleine boetiekjes met lokale producten, rustige pleinen met fonteinen waar kinderen speelden, en straatmuzikanten die de sfeer compleet maakten. Hier en daar staken we een hoofd in een openstaande kerkdeur, of bleven we even staan bij een balkon vol bloemen.
Lucca was geen stad van luid spektakel, maar juist van verstilde schoonheid. Alles was in balans. Je hoefde niet alles te zien om veel te ervaren. We aten een ijsje op een bankje, proefden bubble tea van een hip tentje op de hoek, en voelden hoe de stad zich beetje bij beetje aan ons liet zien — op haar eigen, rustige manier.
Torre Guinigi – bomen boven de stad
Een toren beklimmen is in Italië niks bijzonders meer — maar een toren met bomen op het dak? Dat zie je niet elke dag. In Lucca trokken we dan ook direct naar de Torre Guinigi, een middeleeuwse woontoren die nog steeds boven de stad uittorent, bekroond met een klein dakterras vol eiken.
De klim naar boven was even zweten — trappen, bochten, smalle doorgangen — maar hoe hoger we kwamen, hoe stiller het werd. En dan dat moment: bovenaan de laatste trede kom je ineens onder de bladeren uit en sta je tussen de boomkruinen, met rondom een adembenemend uitzicht over de stad en de omringende heuvels.
De toren werd in de 14e eeuw gebouwd door de rijke koopmansfamilie Guinigi, die met hun eigen “hangende tuin” een symbool van macht en harmonie met de natuur wilden neerzetten. Eeuwen later voelt het nog steeds bijzonder. Geen drukte, geen hekken of gidsen — gewoon een plek waar natuur en stad elkaar raken op een manier die je bijblijft.
Voor ons was het een van de mooiste plekken in Lucca. Even letterlijk boven alles uitstijgen — en stiekem hopen dat elke stad zo’n plek had.
San Michele in Foro – kantwerk in steen
Midden in het hart van Lucca, op de plek van het oude Romeinse forum, staat de imposante San Michele in Foro. De gevel alleen al is een kunstwerk op zich: lagen wit marmer, verfijnde boogjes, zuilen in verschillende stijlen en bovenop de aartsengel Michaël, die met uitgespreide vleugels en zwaard in de hand over de stad waakt.
De kerk werd oorspronkelijk gebouwd in de 8e eeuw, maar kreeg haar huidige vorm tussen de 11e en 14e eeuw. De opvallend hoge gevel is bewust groter dan het kerkschip erachter — een staaltje middeleeuwse symboliek dat laat zien hoe belangrijk de buitenkant werd gevonden. Volgens een oude legende bevat het beeld van Michaël een smaragd in de ring aan zijn hand, die je in het juiste licht kunt zien glinsteren. Wij zagen het niet, maar het idee alleen al voegde iets mysterieus toe.
Binnen was de kerk verrassend sfeervol: donkerder dan je zou verwachten na die lichte gevel, maar met een serene rust en een indrukwekkende uitstraling. Tussen de kaarsjes, schilderijen en hoge gewelven namen we de tijd om gewoon te zijn. De kinderen liepen zachtjes rond, het zonlicht viel gefilterd naar binnen, en de stilte nodigde uit om te kijken. San Michele in Foro was niet alleen een architectonisch hoogstandje, maar ook een plek die ons even liet landen in Lucca.
Wat we niet deden
… maar jij misschien wel wilt doen
We hebben in Lucca zeker niet alles gezien — en dat hoeft ook niet. De charme van deze stad zit ‘m juist in het rustig ronddwalen, verdwalen en ontdekken. Maar voor wie wat langer blijft of meer wil zien, zijn er genoeg plekken die de moeite waard zijn.
Denk bijvoorbeeld aan een wandeling over de stadsmuren, die als een groene ring om Lucca liggen en perfect zijn voor een rustige wandeling of fietstocht met uitzicht over de stad. Of bezoek de Duomo di San Martino, de andere grote kathedraal van Lucca, met zijn asymmetrische façade en het beroemde houten kruisbeeld van de Volto Santo. Ook het Puccini Museum, gewijd aan de beroemde componist die hier werd geboren, is voor muziekliefhebbers een aanrader. En wie van torens houdt, kan ook nog de Torre delle Ore beklimmen — een klokkentoren met prachtig uitzicht over de stad.
Kortom: Lucca heeft nog veel meer te bieden dan wat wij in een halve dag konden proeven. Maar dat maakt het misschien juist wel zo leuk — er blijft altijd iets om voor terug te komen.
Camping Belsito: ons verblijf
Voor ons bezoek aan Lucca verbleven we op Camping Belsito, een rustige camping gelegen tegen de groene heuvels aan net buiten de stad. Vanaf het terrein kijk je uit over het Toscaanse landschap, met glooiende velden, cipressen en daken in de verte — precies het soort uitzicht waar je op hoopt als je in Italië kampeert.
De camping bood fijne plekken met schaduw, een zwembad voor een verfrissende duik na een warme dag, en alle basisvoorzieningen die je nodig hebt. Het was geen luxeplek, maar wél verzorgd, vriendelijk en ontspannen.
Met de auto reden we in korte tijd naar Lucca en parkeerden net buiten de stadsmuren. Van daaruit wandelden we zo het centrum in. Camping Belsito bleek een uitstekende uitvalsbasis: rustig gelegen, goed bereikbaar, en vooral een fijne plek om terug te komen na een dag vol indrukken.
Bezoek Lucca
Lucca is misschien minder bekend dan steden als Pisa of Florence, maar wist ons juist daardoor te verrassen. Binnen de oude stadsmuren ontdekten we een stad vol verfijnde details, rustige straatjes, indrukwekkende gebouwen en een kalm ritme dat perfect paste bij waar we op dat moment behoefte aan hadden. Van de bomen op de Torre Guinigi tot het kantwerk van San Michele in Foro — Lucca voelde als een plek om adem te halen.
Onze uitvalsbasis op Camping Belsito gaf ons de ruimte om te landen. We verkenden de stad zonder haast, en juist daardoor konden we haar karakter echt ervaren. Geen must-sees afvinken, maar gewoon kijken, proeven en even blijven hangen waar het goed voelde.
Ben jij al eens in Lucca geweest? Of staat het nog op je lijstje? Laat hieronder een reactie achter — ik lees je verhalen graag mee!
Dit vind jij ook vast interessant …
100 dagen reis
Italië, een land vol geschiedenis, cultuur en adembenemende landschappen, was voor ons een bijzonder hoofdstuk tijdens...
Reizen naar Italië
Italië was als een reis door een levend museum. Van het moment dat we de grens over reden, voelde het alsof we een...
Matera
MateraSoms ontdek je een plek die onverwacht alles verandert. Voor ons was dat Matera. Deze Zuid-Italiaanse stad stond...