Napels
Napels is een stad met naam en geschiedenis. Gelegen aan de baai met uitzicht op de Vesuvius, draagt de stad een reputatie van levendigheid, cultuur, en eeuwenoude grandeur. We waren benieuwd, geïnspireerd door verhalen en beelden van kastelen, kerken, steegjes en pleinen vol karakter.
De stad staat bekend als het ruwe hart van Zuid-Italië, waar het leven op straat plaatsvindt en de geschiedenis voelbaar is op elke hoek. We verwachtten contrasten, misschien zelfs wat chaos — maar vooral ook charme, sfeer en verrassing.
Wat we aantroffen, verraste ons inderdaad. Maar niet op de manier waarop we hadden gehoopt.
Napels, of Napoli in het Italiaans, is een van de oudste permanent bewoonde steden van Europa. De stad werd oorspronkelijk gesticht als Neapolis (“nieuwe stad”) door Griekse kolonisten in de 9e eeuw voor Christus, en groeide uit tot een belangrijk handels- en cultureel centrum in het Middellandse Zeegebied.
Door de eeuwen heen kwam Napels onder invloed van de Romeinen, Byzantijnen, Normandiërs, Spanjaarden en Fransen. Die invloeden zijn nog steeds zichtbaar in de architectuur, kunst en gastronomie van de stad. In de middeleeuwen en renaissance was Napels een bruisende stad van wetenschap, religie en kunst, en later werd het zelfs hoofdstad van het Koninkrijk Napels.
Tegenwoordig staat Napels bekend om zijn historische binnenstad (die op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat), zijn kastelen, kerken, pleinen en paleizen, en als de bakermat van de pizza. Maar net als de Vesuvius die aan de horizon ligt, heeft de stad altijd iets explosiefs in zich gehouden — onvoorspelbaar, gelaagd, en niet altijd gemakkelijk te doorgronden.
Sfeerimpressie van Napels – tussen levendigheid en verval
We wandelden Napels binnen met een open blik. Nieuwsgierig, hoopvol, klaar om ons te laten verrassen door de stad waar zoveel over geschreven is. Een stad met karakter, geschiedenis, cultuur. Maar al snel voelden we dat Napels anders aanvoelde dan de steden die we hiervoor hadden bezocht.
De straten waren vol. Druk, rommelig, en op sommige plekken ronduit vervallen. Afval lag opgestapeld in de hoeken van gebouwen, en de geur bleef hangen. Graffiti bedekte muren, rolluiken, soms zelfs delen van historische gevels. Er was lawaai, getoeter, geroep. Niet alleen toeristische bedrijvigheid, maar ook een soort alledaagse chaos die moeilijk te plaatsen was.
Het is een rauw soort leven. Minder gepolijst, minder gericht op bezoekers, meer zichzelf. We hadden moeite om onze plek te vinden in die stroom. We zochten naar rust, naar herkenbare schoonheid, maar kwamen vooral tegenstellingen tegen: pracht achter roest, warmte onder lagen stof, maar ook plekken die hun glans echt lijken te hebben verloren.
Napels was een ervaring. Geen makkelijke. Maar wel eentje die je bijblijft.
Santa Maria del Carmine Maggiore – barok tussen het puin
Tussen het rumoer van scooters, verkeer en verweerde gebouwen stuitten we op iets totaal anders: de Basilica di Santa Maria del Carmine Maggiore. Gelegen op het gelijknamige plein, waar de drukte van Napels onverminderd voortgaat, torende deze kerk op indrukwekkende wijze boven alles uit. Van buiten oogde het gebouw robuust en ietwat grauw, maar van binnen ontvouwde zich een heel andere wereld.
Eenmaal binnen werden we omringd door een overdaad aan barokke pracht: gewelfde plafonds met fresco’s, vergulde details, grote schilderijen, marmeren vloeren en een altaar dat als middelpunt alle aandacht opeiste. Alles straalde religieuze diepgang en theatrale expressie uit — een stijl die niet vraagt om stilte, maar om bewondering.
Tijdens ons bezoek werd er een mis opgedragen. De banken waren deels gevuld, mensen knielden, staken kaarsen aan. De tegenstelling tussen de chaos van de stad buiten en de sacrale rust binnen voelde bijna surrealistisch. Dit was een plek waar de tijd zich leek te herpakken, waar alles even stillag.
De kerk liet ons zien wat Napels ooit was — of misschien nog steeds is, als je goed kijkt: een stad vol geschiedenis, schoonheid en geloof, zelfs als die aan de buitenkant niet meer altijd zichtbaar is.
San Gennaro all’Olmo – verstild en verborgen
Iets verderop, verscholen in een zijstraat en nauwelijks als kerk herkenbaar van buiten, vonden we het Complesso Monumentale San Gennaro all’Olmo. Geen toeristenmassa, geen groots plein, maar een bescheiden ingang die leidde naar een wereld van rust. Waar Santa Maria del Carmine groots en overdadig was, voelde deze plek juist klein, stil en intiem.
Binnen troffen we een heldere, witgeschilderde ruimte, eenvoudig ingericht maar met een uitgesproken sfeer. Aan de muren hingen iconen in oosterse stijl, en in de kapelruimte zagen we vlaggenlinten in blauw en geel — teken van de Oekraïense gemeenschap die hier haar liturgie viert.
Het contrast met de barokke pracht van eerder kon niet groter zijn. Hier geen marmer of bladgoud, maar eenvoud en devotie. Het licht viel zacht door de hoge ramen, en de stilte voelde als een uitnodiging om even gewoon te zijn.
Deze plek liet een andere kant van Napels zien: één die zich niet opdringt, maar zich openstelt voor wie durft te vertragen. In deze verstilde hoek voelden we iets van de ziel van de stad — niet in het monumentale, maar in het menselijke.
De haven en het leven aan zee
Na de drukte van de binnenstad liepen we richting de baai van Napels. We hoopten op open ruimte, frisse lucht en uitzicht op zee — een adempauze na de overweldigende indrukken van de stad. De zon scheen, de Vesuvius tekende zich af aan de horizon, en even leek het alsof we op weg waren naar iets dat de balans zou herstellen.
Onderweg passeerden we kraampjes waar vis en schaaldieren werden verkocht: in grote bakken, op kratten. Het rook naar zee, naar zout, naar iets ruws en echts. Hier leefde Napels op een andere manier: door de handel, door de visserstraditie, door mensen die dit al generaties lang deden.
Maar eenmaal bij het water aangekomen, sloeg het gevoel om. Het uitzicht was mooi, maar het water vervuild. Tussen de golven dreef afval — plastic, tassen, en dingen die je niet zou verwachten. De haven, ooit symbool van verbinding en openheid, voelde ineens gesloten. Als een plek die meer verleden dan toekomst uitademde. Het was gewoonweg vies.
Het was confronterend. De zee gaf geen rust, maar juist onrust. Napels liet zich niet mooier voordoen dan ze is. Ze toonde zich — in al haar contrasten, zonder filter.
En dat was ook precies hetgeen wat ons raakte. We hadden al aardig wat Italië gezien, maar nog nimmer een stad zonder liefde. Niet de verbinding tussen mensen, maar de liefde voor de stad. Het ontbrak overal waar we keken.
De Napolitaanse keuken – beroemd
Napels is de bakermat van de pizza, en dat proef je aan alles. De geur van verse deegbodems en tomatensaus hangt in de lucht, pizzeria’s staan rijendik op elke straathoek, en locals eten hun pizza hier nog altijd met mes en vork — serieus, met aandacht, en nooit zonder trots.
Wij besloten uiteindelijk een pizza te gaan eten, bij Trattoria da Mammarella. De plek was eenvoudig, niet toeristisch opgepoetst, maar echt Napolitaans. De bediening was vriendelijk, de prijzen eerlijk, en de pizza’s — vers, met een luchtige korst en simpele, goede ingrediënten — waren alles wat je hoopt van deze stad.
En toch… bleef het gevoel gemengd. Misschien lag het aan de dag. Aan alles wat we al hadden gezien. De indrukken, de rommel, de vermoeidheid. Hoe goed het eten ook was, de sfeer eromheen ontbrak voor ons. Het eten was niet het probleem — het was het gebrek aan verbinding met de stad op dat moment.
Soms wil je iets proeven, maar lukt het niet om er echt van te genieten. En dat is oké. Het zegt niets over de keuken zelf, maar wel over het moment waarin je het ervaart. In ieder geval hadden we een Napolitaanse pizza in onze buik zitten.
Camping Zeus: goed gelegen
Voor ons bezoek aan Napels kozen we voor Camping Zeus, een camping net buiten de stad, gelegen naast het treinstation van Pompeï en verrassend goed bereikbaar met het openbaar vervoer. Vanaf het terrein ben je met een korte rit zo in het centrum van Napels, terwijl je zelf verblijft in een veel rustigere omgeving.
De camping is eenvoudig, maar functioneel. De staanplaatsen liggen grotendeels in de schaduw van hoge (sinaasappel)bomen, wat met het warme weer zeker geen overbodige luxe was. Er is een klein restaurant, basis sanitair, en voldoende rust om bij te komen van de drukte van de stad.
Wat deze plek vooral aantrekkelijk maakt, is de praktische ligging. Zonder dat je hoeft te verkassen, kun je makkelijk uitstapjes maken naar zowel Napels, de Vesuvius als Pompeï. Voor wie op zoek is naar comfort en luxe is dit niet de juiste plek — maar als uitvalsbasis voor een intensieve stedendag zoals deze, was het precies goed.
Bezoek Napels
Napels liet ons achter met gemengde gevoelens. We kwamen met nieuwsgierigheid, met beelden uit boeken en verhalen in ons hoofd — en troffen een stad vol contrasten. Levendig, rauw, chaotisch en soms ronduit confronterend. Tussen de graffiti en het afval vonden we prachtige kerken, goed eten en een glimp van wat deze stad ooit moet zijn geweest — of voor anderen misschien nog steeds is.
Het was niet onze stad, niet op dit moment. En toch was het waardevol om er geweest te zijn. Omdat reizen ook betekent dat je niet alleen de mooie kanten ziet. Soms ontmoet je een plek en past het gewoon niet. En dat is óók onderdeel van het verhaal.
Ben jij in Napels geweest? Wat was jouw ervaring? Deel je gedachten hieronder — ik ben benieuwd of de stad jou anders heeft geraakt.
Dit vind jij ook vast interessant …
100 dagen reis
Italië, een land vol geschiedenis, cultuur en adembenemende landschappen, was voor ons een bijzonder hoofdstuk tijdens...
Reizen naar Italië
Italië was als een reis door een levend museum. Van het moment dat we de grens over reden, voelde het alsof we een...
Matera
MateraSoms ontdek je een plek die onverwacht alles verandert. Voor ons was dat Matera. Deze Zuid-Italiaanse stad stond...