Vaticaanstad is met zijn 44 hectare de kleinste onafhankelijke staat ter wereld, maar historisch en symbolisch is het van ongekende grootte. Het ontstond officieel in 1929 met de Lateraanse Verdragen, waarin de Italiaanse staat en de Heilige Stoel overeenkwamen dat het Vaticaan een onafhankelijke staat zou worden. Maar de betekenis van deze plek gaat natuurlijk veel verder terug.

Op deze grond stond ooit de tuin van keizer Nero, waar volgens de overlevering de apostel Petrus werd gemarteld en begraven. In de vierde eeuw liet keizer Constantijn daar de eerste basiliek bouwen, ter ere van Petrus. Die groeide in de loop der eeuwen uit tot wat nu het spirituele centrum van de katholieke kerk is.

Het huidige Sint-Pietersplein, ontworpen door Gian Lorenzo Bernini, werd aangelegd in de 17e eeuw en vormt met zijn zuilen een symbolische omarming van gelovigen uit de hele wereld. De paus, het hoofd van de Rooms-Katholieke Kerk, heeft hier zijn residentie, en het Vaticaan is ook de zetel van eeuwenoude instituties zoals het Vaticaans Archief en de Vaticaanse Musea.

Wat Vaticaanstad bijzonder maakt, is dat het niet alleen een machtscentrum is, maar ook een plek van gebed, kunst en moreel appel. Van de Pietà van Michelangelo tot een beeld van vluchtelingen in een boot — hier ontmoeten geloof en menselijkheid elkaar.

Sint-Pietersplein – omarming van de wereld

Het Sint-Pietersplein is het hart van Vaticaanstad — een gigantische, ellipsvormige ruimte die tegelijk overweldigend en harmonieus aanvoelt. Ontworpen door Gian Lorenzo Bernini in de 17e eeuw, is het plein vooral beroemd om zijn dubbele colonnade: een zuilengalerij bestaande uit maar liefst 284 Dorische zuilen en 88 pilaren, verspreid over vier rijen.

Wat bijzonder is, is dat deze zuilen niet zomaar een decor vormen. Ze zijn bewust geplaatst in een open cirkel, bedoeld als een symbolische omarming van de gelovigen door de kerk. Als je precies op het middelpunt gaat staan, zie je de zuilen ineens in perfecte lijn — een architectonisch spel met perspectief dat Bernini meesterlijk wist toe te passen.

Hoewel er duizenden mensen tegelijk op het plein passen, voelt het op de een of andere manier toch beheersbaar. Er heerst een sfeer van rust, respect en verwachting. Hier verzamelen zich pelgrims, toeristen, pausbezoekers en dagjesmensen — allemaal verbonden door het moment, hoe verschillend ook hun redenen voor bezoek.

Voor ons voelde het als een plek om even stil te staan. Niet per se om te bidden, maar wel om te beseffen: dit is een plek waar geschiedenis, geloof en menselijkheid samenkomen. En dat voel je — in de stenen, in de stilte, en in de gezichten om je heen.

Angels Unawares – een hedendaagse roep om mededogen

Temidden van de eeuwenoude kunst en symmetrie op het Sint-Pietersplein, stuitten we op iets onverwachts: een moderne bronzen sculptuur die je even stil doet staan. Het beeld heet “Angels Unawares” en is ontworpen door de Canadese kunstenaar Timothy Schmalz.

Het stelt een boot vol vluchtelingen voor — mensen uit verschillende tijden, culturen en geloofsovertuigingen. Je ziet figuren uit de Bijbel, slachtoffers van oorlogen, migranten uit Latijns-Amerika, Joodse overlevenden van de Holocaust, en velen meer. Tussen hen in, bijna verborgen, zijn engelenvleugels verwerkt. Een subtiele verwijzing naar de Bijbeltekst: “Vergeet de gastvrijheid niet, want zo hebben sommigen zonder het te weten engelen ontvangen” (Hebreeën 13:2).

Voor ons was dit beeld een krachtig contrast met de grandeur van het plein. Geen marmer, geen goud — maar ruwe, emotionele menselijkheid. Het herinnert aan het lijden van vluchtelingen en migranten door de eeuwen heen, en roept op tot mededogen. Juist hier, in het hart van het katholieke geloof, voelt dat als een urgente boodschap.

We maakten foto’s, keken in stilte, en lieten het even binnenkomen. Niet alles in Rome is oud — sommige beelden spreken juist tot het nu.

Camping Happy Village: praktisch

Voor ons bezoek aan Vaticaanstad kozen we voor Camping Happy Village, net buiten Rome. Een praktische keuze — weg van de drukte van de stad, maar toch goed bereikbaar. Met een pendelbus naar het dichtstbijzijnde tramstation stonden we in korte tijd weer in het hart van de stad.

De camping zelf bood wat we nodig hadden: schaduwrijke plekken, een zwembad om af te koelen en een rustige sfeer waarin je even op adem kon komen. Geen opsmuk, maar precies goed. Na een dag vol indrukken, hitte en heilige plekken, was het fijn om je schoenen uit te kunnen trekken, iets makkelijks te eten en gewoon even niks te moeten.

Happy Village voelde als een veilige thuishaven buiten het spektakel. Een plek waar Rome nog even kon landen — en waar we ons konden opladen voor wat nog zou komen.

Bezoek Vaticaanstad

Vaticaanstad is klein in oppervlakte, maar groots in betekenis. Je hoeft er niet eens een kerk binnen te stappen om geraakt te worden. Het plein, de zuilen, de beelden — ze vertellen verhalen van macht en mededogen, van eeuwenoude rituelen en actuele thema’s.

Wij kozen voor een ingetogen bezoek. Geen musea, geen koepelklim, geen rijen. En toch bleven we lang hangen. In stilte, in verwondering, in het besef dat je hier op een plek bent waar zoveel samenkomt: geschiedenis, geloof, menselijkheid.

Ben jij er ook geweest? Of droom je nog van een bezoek? Laat hieronder je tips of ervaringen achter — ik lees graag met je mee.

Dit vind jij ook vast interessant …