Vinci is een klein stadje in Toscane, maar draagt een naam die wereldwijd bekend is – dankzij één man: Leonardo da Vinci. Hij werd hier geboren op 15 april 1452, als buitenechtelijk kind van Ser Piero, een rijke Florentijnse notaris, en Caterina, een eenvoudige boerin. Zijn volledige naam — Leonardo di ser Piero da Vinci — betekent letterlijk: Leonardo, zoon van Piero, uit Vinci.

Hoewel hij later vooral in Florence, Milaan en Frankrijk zou wonen en werken, liggen zijn wortels in deze regio. Hij bracht zijn jeugd door in de landelijke omgeving van Vinci en het nabijgelegen Anchiano, waar hij opgroeide tussen de heuvels, olijfbomen en beekjes. De natuur was zijn eerste leermeester. Hij observeerde, tekende, verzamelde — en legde vanaf jonge leeftijd verbanden tussen wat hij zag en wat hij zich kon voorstellen.

Leonardo groeide uit tot een van de veelzijdigste geesten uit de geschiedenis: kunstenaar, uitvinder, ingenieur, wetenschapper, filosoof. En hoewel zijn genie zich ontvouwde in grote steden en aan de hoven van machthebbers, was het in Vinci waar de basis werd gelegd. Een plek waar verbeelding en waarneming voor het eerst samenkwamen. Tot op de dag van vandaag eert het stadje zijn beroemdste zoon met musea, herdenkingsplekken en wandelroutes door het landschap dat hem ooit inspireerde.

Museo Leonardiano – machines en uitvindingen

In het hart van Vinci bezochten we het eerste deel van het Museo Leonardiano. Al bij binnenkomst voelden we dat dit geen traditioneel museum zou zijn. Geen rijen schilderijen of vitrines met stille voorwerpen, maar een ruimte vol modellen die lijken te ademen — ideeën die tastbaar zijn gemaakt.

Over meerdere verdiepingen zagen we schaalmodellen van Leonardo’s technische ontwerpen, tot leven gebracht op basis van zijn originele tekeningen. Hij ontwierp wapens, katapulten, bruggen, hijskranen, waterpompen, tandwielsystemen, en zelfs de blauwdrukken van een soort tank. Elk object toonde zijn vermogen om theorie en praktijk, waarneming en verbeelding met elkaar te verbinden.

Historisch gezien stamt het overgrote deel van deze ontwerpen uit Leonardo’s tijd aan het hof van Ludovico Sforza in Milaan, waar hij niet alleen als kunstenaar maar ook als militair ingenieur werkte. Hij was geobsedeerd door beweging: hoe dingen rollen, drijven, draaien of opstijgen. Het museum laat zien dat zijn genialiteit niet alleen lag in het bedenken van nieuwe vormen, maar juist in het combineren van wat hij in de natuur observeerde tot vernieuwende toepassingen.

Vooral indrukwekkend vonden we de grote vliegmachine met houten vleugels, geïnspireerd op vogels en vleermuizen. Hij hing hoog boven ons, bijna als een droom die op het punt stond los te komen van het plafond. Je voelde het verlangen om de lucht in te gaan – eeuwen voordat dat technisch mogelijk was. 

Casa Natale di Leonardo – tussen de olijfbomen

Na het museum reden we de heuvels in, richting het dorpje Anchiano, een paar kilometer buiten Vinci. De weg slingerde zich door het Toscaanse landschap, met uitzichten die schilderachtig aanvoelden — alsof we door een levend werk van Leonardo zelf reden. Daar, tussen de olijfbomen, lag het eenvoudige stenen huis waar hij op 15 april 1452 werd geboren.

Het Casa Natale di Leonardo is bescheiden. Geen luxe, geen pronkstukken — juist die eenvoud maakt indruk. Binnen vind je een paar kleine ruimtes met informatie over zijn vroege leven en interactieve projecties, maar het draait hier vooral om de plek zelf: de grond waar hij begon, het uitzicht dat hij kende, de stilte die hem omringde.

Je voelt hier iets van de oorsprong. Niet groots, maar juist klein en zuiver. Het is gemakkelijk om je voor te stellen hoe een kind hier buiten liep, stenen verzamelde, naar vogels keek, en zijn eerste vragen stelde over hoe de wereld in elkaar zat.

Voor ons was het bezoek aan het geboortehuis een waardevolle aanvulling op de musea. Hier werd Leonardo ineens geen icoon meer, maar gewoon een jongen — met een nieuwsgierigheid die nooit ophield.

Camping Belsito: hoog gelegen

Voor ons bezoek aan Vinci verbleven we op Camping Belsito, een terrassencamping met uitzicht over het glooiende Toscaanse landschap. De camping ligt iets hoger, wat zorgt voor prachtige vergezichten en een gevoel van ruimte en rust. Geen massa’s, geen drukte — gewoon een fijne plek om te zijn.

De plekken waren ruim, er was voldoende schaduw, en het zwembad bood verkoeling na warme dagen vol indrukken. De kinderen vermaakten zich en wij genoten van het ritme van de natuur om ons heen.

De rit naar Vinci was goed te doen. In korte tijd bevonden we ons tussen de olijfbomen en musea, maar aan het eind van de dag keerden we met plezier terug naar de camping. Het voelde als een fijne balans tussen ontdekken en ontspannen.

Camping Belsito bleek een rustige, toegankelijke uitvalsbasis — zonder poespas, maar precies wat we nodig hadden om even op adem te komen tussen de Toscaanse heuvels.

Bezoek Vinci

Vinci is geen stad van grootse gebaren, maar van stille verwondering. Het is een plek waar je mag vertragen, kijken, en je even mee mag laten voeren in de wereld van een van de grootste denkers ooit. Tussen machines, tekeningen en Toscaanse vergezichten kregen we een intiemer beeld van Leonardo da Vinci — niet als icoon, maar als mens.

Wat begon als een dagtrip, werd een moment van verdieping. We liepen langs zijn uitvindingen, door zijn geboortehuis, en staarden net iets langer naar het landschap dat hem gevormd heeft. Vinci gaf ons rust én inspiratie.

Ben jij ook in Vinci geweest? Of staat het nog op je lijstje? Laat hieronder je tips, vragen of ervaringen achter — ik lees graag met je mee!

Dit vind jij ook vast interessant …