Reizen naar Italië
Van kleurrijke kusten tot eeuwenoude steden
Italië was als een reis door een levend museum.
Van het moment dat we de grens over reden, voelde het alsof we een boek binnenstapten dat al eeuwen werd geschreven. Iedere plek bracht een nieuw hoofdstuk: de steile, kleurige dorpjes van Cinque Terre leken rechtstreeks uit een sprookje te komen. In Florence stonden we stil voor kunstwerken die je alleen nog uit schoolboeken kende, terwijl de zon onze schouders verwarmde op het Piazza della Signoria. In Rome dwaalden we dagenlang – niet alleen door de stad, maar ook door de tijd. Overal lagen lagen geschiedenis op elkaar gestapeld, alsof het niets was. En dan was er natuurlijk het Vaticaan, waar zelfs de muren ademden van betekenis.
We beklommen de Vesuvius, staarden naar de versteende straten van Pompeï, aten pasta onder olijfbomen in Alberobello en voelden ons klein in het magische landschap van Matera. Italië was verwondering in elke vorm: een straatmuzikant op de hoek, een perfect bolletje gelato, een kathedraal die je stil kreeg.
✦ Deze blog is het begin van een serie waarin ik je meeneem langs onze route door Italië.
Bij elke bestemming geef ik een korte sfeerimpressie en link ik door naar een apart reisverslag vol foto’s, tips en persoonlijke notities. Of je nu zelf plannen maakt om te gaan, of gewoon even mee wilt reizen vanaf de bank – welkom op deze reis door Italië.
Verborgen tussen de steile Ligurische heuvels en de azuurblauwe zee ligt Moneglia – een charmant kustplaatsje dat voelt als een goed bewaard geheim. Kleurrijke huisjes, smalle straatjes en een ontspannen sfeer maken het de perfecte plek om even op adem te komen.
Wat Moneglia extra fijn maakt, is de ligging: met de trein ben je zó in Monterosso, het noordelijkste dorp van Cinque Terre. Ideaal om de beroemde kustwandeling te starten of juist te eindigen. Ook Sestri Levante ligt maar een paar haltes verder, met z’n twee baaien en levendige sfeer. Zo biedt Moneglia rust én toegang tot avontuur – de perfecte uitvalsbasis tussen verborgen pareltjes en wereldberoemde plekken.
Lucca voelde als een ademtocht tussen de grotere steden. Binnen de oude stadsmuren liepen we over brede pleinen, langs schaduwrijke straatjes en historische gebouwen met zachte kleuren. De sfeer was ontspannen, bijna dorps — maar met genoeg te zien om ons te blijven boeien.
We beklommen de Torre Guinigi, met z’n bomen bovenop, en keken uit over de rode daken en het Toscaanse landschap. Op de stadsmuren wandelden we onder de bomen, alsof we op een verhoogd parkpad liepen dat de hele stad omarmde. Lucca was rustig, vriendelijk en verrassend compleet. Geen chaos, geen haast — gewoon een plek om te zijn.
Pisa staat natuurlijk bekend om zijn wereldberoemde scheve toren, en ja — ook wij deden de klassieker: handen omhoog, net doen alsof je hem tegenhoudt. Maar wat ons echt verraste, was hoe veel leuker Pisa is dan dat ene plaatje.
De Campo dei Miracoli, het plein van de wonderen, is indrukwekkend. Niet alleen de toren, maar ook de witte marmeren kathedraal en de doopkapel zijn prachtig, vooral in het zachte ochtendlicht. Alles straalt historie uit, maar zonder de overweldigende drukte van andere steden. Pisa was een fijne tussenstop: kort, zonnig en precies goed.
Florence voelt als een grote historische stad waar je zomaar in verdwaalt. We liepen over bruggen vol juweliers, langs pleinen waar Michelangelo’s David ons aankeek (al was het een replica), en onder indrukwekkende plafonds in kerken die stiller zijn dan de drukte erbuiten.
De stad ademt kunst en geschiedenis. De Duomo torende hoog boven alles uit, met z’n rood-oranje koepel die we al van ver zagen verschijnen. We dwaalden door smalle straatjes, en lieten de stad ons verrassen met elk nieuw hoekje.
Florence gaf ons even het gevoel onderdeel te zijn van iets groters — iets ouds, iets blijvends. We vertrokken met zere voeten en volle hoofden.
In het heuvelachtige Toscaanse landschap ligt Vinci, het geboortedorp van Leonardo da Vinci. Het is klein, rustig en omgeven door olijfbomen en wijngaarden, maar zodra je het dorpsplein op loopt, voel je: hier leefde een groot denker.
We bezochten het Leonardo-museum, waar we maquettes zagen van zijn uitvindingen — vliegmachines, bruggen, oorlogstuig — allemaal met een indrukwekkende mix van genialiteit en verbeelding. Vinci was geen grote highlight, maar juist daarom zo bijzonder — een eerbetoon aan een genie, op een plek die zijn rust heeft weten te bewaren.
Rome is een stad waar je struikelt over de geschiedenis. Letterlijk — want terwijl je op zoek bent naar een gelateria, loop je ineens langs het Colosseum, de resten van het Forum of een eeuwenoude fontein. Het is alsof de stad je telkens zachtjes aantikt en zegt: “Kijk, hier gebeurde iets groots.”
We dwaalden door het oude centrum. Elk steegje leidde naar een nieuwe verrassing: een verborgen kerk, een uitkijkpunt, een fonteintje waar we onze flessen vulden. Rome was druk, warm, overweldigend – maar ook magisch. Een stad waar het verleden gewoon naast je op de stoep zit, met een gelato in de hand.
We kwamen alleen tot aan het plein, door de lange rij voor het Sint-Pieter, maar zelfs dat voelde als iets bijzonders. Het Sint-Pietersplein is groots en strak, bijna overweldigend in zijn symmetrie. De zuilen rijzen op als een omhelzing, en in het midden die beroemde obelisk — eeuwenoud en stil tussen de mensenmassa.
We bleven even staan, keken rond, namen de sfeer in ons op. Geen museum, geen basiliek, geen gids. Gewoon daar zijn, met de kinderen, op dat plein waar zóveel geschiedenis en geloof samenkomen. De rust die daar hing – ondanks de drukte – was misschien wel precies genoeg.
In Pompeï liepen we letterlijk door de tijd. Geen touwen of glazen vitrines — gewoon oude stenen straten, verweerde muurtjes, en ruimtes waar ooit mensen woonden, werkten en sliepen. We wandelden langs broodovens, fonteinen, en mozaïekvloeren die nog steeds de zon weerkaatsten.
Het raakte ons, hoe tastbaar het verleden hier was. Geen droge geschiedenisles, maar echte verhalen. Over mensen die verrast werden door een uitbarsting, over een stad die ineens stilviel en eeuwen later weer werd blootgelegd. Het was geen museum, het was de geschiedenis — open, rauw en ontroerend echt.
En pal daarnaast lag het moderne Pompeï. Wat een contrast.
De klim naar de krater van de Vesuvius was stoffig, steil en warm — maar wat een ervaring. Met elke stap voelden we ons kleiner, niet alleen door de hoogte, maar ook door het besef: we liepen op een vulkaan die ooit een hele stad heeft bedolven.
Boven aan de rand was het stil. De krater lag er kalm bij, alsof hij ons wilde laten vergeten wat hij ooit had aangericht. Maar het uitzicht vertelde een ander verhaal. In de verte zagen we Napels en de baai glinsteren, terwijl Pompeï ergens onder ons verstopt lag — bevroren in de tijd door precies deze reus.
We stonden er met z’n allen, bezweet en verwonderd. We genoten van een lunch en keken nog één keer in de diepte. De Vesuvius sliep… maar zijn aanwezigheid was allesbehalve stil.
Napels flitste aan ons voorbij als een stad die net iets te veel tegelijk wilde zijn. Druk, chaotisch, levendig — een wirwar van toeterende scooters, scheve balkonnetjes, en waslijnen die tussen de huizen hingen als vlaggetjes van het alledaagse leven.
We waren er maar kort, en toch liet het indruk achter. Niet door de bezienswaardigheden, maar door de energie. Alles bewoog, alles riep. Hier was het leven aan, ongefilterd en ongepolijst.
Misschien zijn we er niet lang genoeg geweest om Napels echt te begrijpen — maar misschien moet je sommige steden ook gewoon even laten razen, om dan weer de rust op te zoeken ergens buiten de stad.
Alberobello voelde als een plek uit een verhaal. De trulli-huisjes, met hun witte muren en puntdaken van grijze stenen, stonden als kleine kabouterhuisjes op een rij. We wandelden door het oude centrum alsof we door een miniatuurwereld liepen — alles oogde knus, lieflijk en onwerkelijk.
Er hing een bijzondere sfeer. Toeristisch, ja, maar toch op een vriendelijke manier. Alsof het dorp zelf trots is dat het zo uniek is, en je graag laat meekijken. We slenterden door steegjes, keken naar daken vol symbolen, en vroegen ons af hoe het zou zijn om in zo’n huisje te wonen.
Alberobello was klein, maar het bleef lang hangen.
Matera was rauw en magisch tegelijk. De stad leek uit de rotsen zelf gehouwen — een wirwar van grotwoningen, trappen, doorgangen en uitzichtpunten die allemaal iets tijdloos hadden. We keken onze ogen uit.
Het voelde alsof we door een filmdecor liepen, maar dan een waar mensen echt woonden, leefden, en hun verhaal achterlieten in steen. De Sassi, zoals de oude wijken heten, lagen als een labyrint tegen de heuvel aan. Vanaf het uitzichtpunt zagen we hoe alles overliep in de kloof, met aan de overkant lege grotten die nog steeds ademden van vroeger.
We liepen zwijgend, soms met een zacht “wow”. Matera vroeg niet om uitleg — het wás er gewoon, krachtig, stil en vol verhalen. Een van de meest bijzondere plekken die we zagen.
Conclusie
Onze rondreis door Italië was een aaneenschakeling van indrukken, ontmoetingen en momenten die we niet snel zullen vergeten. Van de eerste blik op de kleurrijke huisjes van Cinque Terre tot de stilte bovenop de Vesuvius — elke plek bracht iets unieks. Het was niet altijd gemakkelijk, en zeker niet altijd rustig, maar het was echt. Echt reizen, echt samen zijn, echt beleven.
In dit overzicht nam ik je mee langs de route die we reden, de steden en dorpen die we bezochten, en de eerste indrukken die ze bij ons achterlieten. In de komende blogs vertel ik per bestemming meer over wat we deden, waar we sliepen, wat we ontdekten — en wat ons bijbleef.
Maar nu ben ik benieuwd naar jou.
Ben jij al eens in Italië geweest? Welke plek heeft jou geraakt, verrast of misschien wel teleurgesteld? Of droom je juist nog van een eerste bezoek? Laat gerust een reactie achter hieronder. Ik vind het leuk om te lezen waar jij bent geweest, welke tips je hebt of welke vragen je misschien nog hebt.
Samen maken we van dit blog niet alleen een verzameling verhalen, maar ook een plek om te delen, te inspireren en van elkaar te leren.
Of check hieronder hoe wij onze 100 dagen reis hebben beleefd.
Mijn 100 dagen reis
Onvergetelijke avonturen
Onze reis zat boordevol onvergetelijke avonturen die ons gezin dichter bij elkaar hebben gebracht. Van het ontdekken van verborgen parels tot het beleven van spannende activiteiten, elke ervaring heeft ons een schat aan herinneringen gegeven. Wil je weten welke momenten voor ons het meest bijzonder waren? Ontdek onze top 5 onvergetelijke avonturen!
Uitdagingen trotseren
Onze reis zat vol met uitdagingen die ons op de proef stelden, maar die ons ook sterker maakten. Van het verlies van onze tent in Oostenrijk tot het improviseren met onverwachte situaties, elke hindernis bood ons de kans om samen te groeien. Wil je weten hoe we deze momenten hebben ervaren en overwonnen?
Groei als gezin
Ontdek hoe onze 100 dagen reis niet alleen onze horizon verbreedde, maar ook onze band als gezin versterkte. Van samen uitdagingen aangaan tot onvergetelijke momenten creëren, deze reis heeft ons allemaal laten groeien. Lees verder om te ontdekken hoe we elkaar beter leerden begrijpen en wat deze unieke ervaring voor ons betekent.
Volg Op Sociale Media
Dit vind jij ook vast interessant …
100 dagen reis
Italië, een land vol geschiedenis, cultuur en adembenemende landschappen, was voor ons een bijzonder hoofdstuk tijdens...
Matera
MateraSoms ontdek je een plek die onverwacht alles verandert. Voor ons was dat Matera. Deze Zuid-Italiaanse stad stond...
Alberobello
AlberobelloSommige plekken lijken te zijn weggelopen uit een sprookjesboek — en Alberobello is er zo één. Met haar...